Zaman ne kadar da çabuk geçmiş. Bloga en son yazdığımdan bu yana neredeyse 1,5 sene olmuş. Bu sürede yeni hayatımda yeni dönemeçlerden geçtim. Halen takip edenler varsa buyrun yazıma.

Bakmayın gelinlik yazılarına ara verdiğime. Özellikle instagram üzerinden onlarca hesap takip edip günde bir sürü gelinlik modelini görüyor ve beğeniyorum. Benimki de zevkli meslek, hiç kimsenin gelinlik bakmaktan sıkılacağını düşünmüyorum. Gelelim bu sıra sık tekrarlayan ne görüyorum?

Eskiden nevresimleri, havluları dahi ütüleyen bir insan -neredeyse- ütüsüz hayata geçiş yapar mı? Ben yaptım. Çocuğum yüksekte, onun katılamadığı uzun işleri yapmamdan rahatsız olmaya başlayıp, ütüyü çocuğun uyku saatlerine erteleyip, çok değerli uyku saatlerini de hangi bir işe paylaştıracağımı bilemediğimden saldım gitti :) Belli incelikleri var tabi...

İlk çocuğum olduğu için midir bilmem, yoğunluğumu hiç öngöremiyorum. Herşey düzene girmiş gibi görünürken birden bir hastalık dalgası, bir seyahat, anlamlandıramadığım bir huysuzluk ile yine olağanüstü hale geçiyorum. Böyle böyle bir yaz mevsimini daha bitirmiş oldum. Dikim işlerim şimdi biraz rahatlayacağı için -oh en azından onu öngörüyorum- bloga bir merhaba demek istedim.

En sevdiğim çorbanın belki yapmayı denememiş, ne kadar lezzetli ve kolay olduğunu görmemiş, mutfak repertuarına henüz katmamış olanları vardır diye, tarifini vermek istiyorum.

Evliliğim gibi blog da 5 yaşına girdi. Hiç bu kadar boş bırakmamıştım kendisini. Ancak beni anlarsınız diye düşünüyorum, ne sosyal medyanın tadı kaldı, ne blog yazmanın ve okumanın. (Görsel tabi ki temsili, kızım o kadar da büyümedi :D)

Bebeğimin hazırlıklarını yaparken aklıma bir konu takılmıştı: her bebeğe günde kaç tane bez bağlanıyor, hepsi çöp. Ortalama 1,5 yıl boyunca yüzmilyonlarca bebeğin günde 4-5 tane çöp ürettiğini düşünün. Devasa değil mi? Peki yok mu çözümü? Var.

Nurdan'ın önceki sezon nişan kıyafetini, geçtiğimiz yaz hamileyken de gelinliğini diktim. İç güzelliği dışına yansımış derler ya, öyle bir insan. Gelinliğini de çok sevdim ama, nişanlığının yeri başka. Bakalım beğenecek misiniz.

Hayatlar ne olursa olsun, hayallere yer var değil mi? Biliyorum, dekorasyonda biraz daha somut, nokta atışı hedefler gösteren yazılar yazmamı seviyorsunuz ama içimden gelen, harika müstakil evlerden bahsetmek. Bu yazımla İstanbul'dan küçük yerlere geri göçe katkıda bulunabilirim.

Başlık seçimim özetliyor, içimi dökerek bloguma dönmek istiyorum. Aslında blogum her gün aklımda biliyor musunuz? Yazayım, yazayım diyorum da başına geçemiyorum, konuları sıraya dizemiyorum, yazmayı düşündüklerimi kendim eleştiriyorum. Gelin dertleşelim.